Na elf jaar India, New Delhi, vonden we dat het tijd werd om eens na te denken wat we verder met ons leven wilde doen. Gaan we de kinderen hier nog hun apenjaren laten beleven of wordt het tijd voor een nieuwe uitdaging. Niet dat India geen uitdaging meer was, integendeel, leven en vooral hard werken in een toch wel speciaal land bracht elke dag wel iets nieuws, never a dull day in Delhi. Bert geeft een seintje aan zijn werkgever en zo gaat de bal aan het rollen. Tot onze grote vreugde vertellen ze ons in januari 2011 dat we in mei zullen verhuizen naar Doha, hoofdstad van Qatar in het Midden-Oosten. Vooral blij, omdat een geschikte school vinden voor de kinderen niet zo evident is, meestal zijn er lange wachtlijsten en duurt het nodige papierwerk best wel een tijdje. Wij beginnen dus met de voorbereidingen, iedereen inlichten over onze naderende verhuis, kinderen warm maken voor een nieuwe thuis, verhuisfirma regelen en stilaan afscheid beginnen nemen van goede vrienden en kennissen en vooral afscheid nemen van 11 jaar India. In maart een verkenningsreis naar Doha. We bezoeken de school en zoeken naar een geschikte woning. Alles geregeld, als je maar op tijd begint..
maar blijkbaar is té goed voorbereid zijn een voorteken... want in de eerste week van mei 2011, een drietal weken voor we India voorgoed zouden verlaten richting Doha, komt het bericht dat Qatar niet doorgaat, er is echter wel een groot project dat opstart in Australië, meer bepaald in de omgeving van Perth, West-Australië. Terug op projecten werken, daar hoopte Bert eigenlijk wel een beetje op, maakte het natuurlijk heel aantrekkelijk, het zou gaan om een project van 4 à 5 jaar. We hebben over de jaren heen al veel ‘ last minute changes’ gehad, maar dit was toch wel een schok, niet zozeer het land, wel de afstand... Perth is zowat de meest afgelegen stad in Australië, wel de meest leefbare...Onnodig om te zeggen dat we in een rollercoaster terecht kwamen, wat zullen we doen? Nieuwe school zoeken, het was al half mei, waar is nog plaats, loopt de kalender gelijk met de onze, nieuw huis vinden enz... en dit allemaal zo rap mogelijk. Uiteindelijk beslissen we om ervoor te gaan, hoe snel het ook moest gebeuren. De kinderen reageerden eerst een beetje onzeker, maar al vlug realiseerden ze zich dat het leven ginder best aangenaam kan zijn, leren om meer zelfstandig te worden, naar school fietsen, opgroeien in een veilige omgeving, geen vervuiling, gelegen aan de Indische oceaan, en vooral een stuk van de wereld ontdekken, waar je anders niet zo vlug de kans toe krijgt. Kortom terug naar een 'normaal' leven. Ik moet zeggen dat we geluk hadden met de school, er was nog plaats, ze konden starten, papierwerk kon wel volgen...dat scheelde. Een woning zouden we wel ter plaatse vinden, op internet zoeken en afspraken vastleggen, meer konden we niet doen, je moet een huis toch eens gezien hebben voor je erin trekt. Familie en vrienden inlichten over onze last minute change, wat best wel even moeilijk lag, ook mede door de afstand, gelukkig reageerde iedereen positief en wensten ze ons het allerbeste met onze nieuwe uitdaging.
maar blijkbaar is té goed voorbereid zijn een voorteken... want in de eerste week van mei 2011, een drietal weken voor we India voorgoed zouden verlaten richting Doha, komt het bericht dat Qatar niet doorgaat, er is echter wel een groot project dat opstart in Australië, meer bepaald in de omgeving van Perth, West-Australië. Terug op projecten werken, daar hoopte Bert eigenlijk wel een beetje op, maakte het natuurlijk heel aantrekkelijk, het zou gaan om een project van 4 à 5 jaar. We hebben over de jaren heen al veel ‘ last minute changes’ gehad, maar dit was toch wel een schok, niet zozeer het land, wel de afstand... Perth is zowat de meest afgelegen stad in Australië, wel de meest leefbare...Onnodig om te zeggen dat we in een rollercoaster terecht kwamen, wat zullen we doen? Nieuwe school zoeken, het was al half mei, waar is nog plaats, loopt de kalender gelijk met de onze, nieuw huis vinden enz... en dit allemaal zo rap mogelijk. Uiteindelijk beslissen we om ervoor te gaan, hoe snel het ook moest gebeuren. De kinderen reageerden eerst een beetje onzeker, maar al vlug realiseerden ze zich dat het leven ginder best aangenaam kan zijn, leren om meer zelfstandig te worden, naar school fietsen, opgroeien in een veilige omgeving, geen vervuiling, gelegen aan de Indische oceaan, en vooral een stuk van de wereld ontdekken, waar je anders niet zo vlug de kans toe krijgt. Kortom terug naar een 'normaal' leven. Ik moet zeggen dat we geluk hadden met de school, er was nog plaats, ze konden starten, papierwerk kon wel volgen...dat scheelde. Een woning zouden we wel ter plaatse vinden, op internet zoeken en afspraken vastleggen, meer konden we niet doen, je moet een huis toch eens gezien hebben voor je erin trekt. Familie en vrienden inlichten over onze last minute change, wat best wel even moeilijk lag, ook mede door de afstand, gelukkig reageerde iedereen positief en wensten ze ons het allerbeste met onze nieuwe uitdaging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten